Hamımız “helikopter valideynlər”i artıq tanıyırıq. Bu ana və atalar daim uşaqlarının ətrafında dolanır, hər hərəkətlərini izləyir və nə vaxt bir problem çıxsa, həmin an uşağın əvəzinə hadisəyə müdaxilə edirlər. Bu valideynlər biz müəllimlər üçün çox yorucu və hətta bəzən baş ağrısına səbəb ola bilirlər. Ancaq dünyada getdikcə yayılan başqa “kabus ola biləcək” valideyn tipi də var: “Ot biçən aparat” kimi davranan valideynlər
Helikopter valideynlər sadəcə uşaqlarını incidəcək nələrinsə baş verdiyini hiss etdiklərində müdaxilə edirlər, “ot biçən aparat” kimi davranan valideynlər isə hər cür maneni aradan qaldırırlar. Müəllimlər üçün bu, çox pis vəziyyətdir. Bir müəllim olaraq uşaqlarının sıxıntısına üzülən valideynlərlə bacara bilərəm. Valideynlərin uşaqlarını qorumaları çox təbiidir. Ancaq uşaqlarının qarşısına pis ola biləcəkləri heç bir şey çıxmaması üçün “yolu həmişə düzləşdirməyə” çalışan valideynlərlə təəssüf ki, bacara bilmərəm.
Bütün yaxşı müəllimlərin şagirdləri üçün ən böyük hədəflərindən biri dərsləri tam öyrənmələri deyil, gələcəkdə hansı işi edirlərsə etsinlər, həmişə ehtiyac duyacaqları komanda işi və nizam-intizam kimi dəyərli bacarıqları öyrənmələridir. “Ot biçən aparat” kimi davranan valideynlərlə bu önəmli bacarıqlar təəssüf ki, real yox, uzaq bir xəyal olur.
Əgər bütün çətinlikləri ortadan qaldırsaq, işlər istədikləri kimi getmədikdə ehtiyac duyacaqları əzmi necə öyrənəcəklər?
“Ot biçən aparat” kimi davranan valideynlər şagirdlərimizi uğursuzluğa aparacaq saxta bir xəyal dünyası yaradırlar. Gələcək nəsil münasibət problemləri, maddi problemlər və bununla əlaqəli sıxıntılar yaşayacaqlar. Ən dəyərli dəstəyimiz (amma bəzən də əzəli düşmənimiz) olan valideynlər uşaqlarına çətinliklərlə başa çıxma bacarıqlarını öyrətməyəcəklərsə, gələcək nəsil başına gələn problemlərin öhdəsindən necə gələcək? Belə valideynlər təəssüf ki, həyatın çətinlikləri qarşısında çox şansı olmayan uşaqlar böyüdürlər. Bu, əvəzi olduqca ağır olan bir şeydir.
“Ot biçən maşın” kimi davranan valideynlərin təsirini ilk əldən şahid olmuş birisi olaraq sizə danışmaq istəyirəm… Nahar üçün beş dəqiqə gözləmək məcburiyyətində qaldığında, bir top dizlərini siyirdiyində və parkı uzaqdan görüb o an oynaya bilmədikləri üçün ağlayan uşaqlar gördüm. Bu şagirdlərin hər birilə çətinliklər qarşısında daha çevik və dayanıqlı olmaq haqqında uzun-uzun danışıram və hər dəfəsində mənə iri və dəhşətli gözlərlə baxırlar. Daha yaxşı və özgüvənli bir insan olmaq fikri onlara heç bir məna ifadə etmir. Bəllidir ki, nələrləsə necə mübarizə aparmaq lazım olduğu ilə bağlı birinci dəfədir ki, nəsə eşidirlər. Və hər dəfəsində də eyni şeyi düşünürəm: “Ot biçən maşın” kimi davranan valideynlər, kaş ki, mənə köstək olmaq əvəzinə, dəstək olasınız.
Uşaqlarınızın səhv etməyə, uğursuz olmağa və təkrar necə ayağa qalxacaqlarını anlamağa ehtiyacları var. Onlara lazımlı bilikləri verə bilərik əlbəttə, amma eyni zamanda bu önəmli bacarığı yoxlamalarına da icazə verməliyik. Müəllimlər olaraq bizim vəzifəmiz şagirdlərimizi gələcəkdə onları daha irəliyə aparacaq şəxsi xüsusiyyətlərlə təchiz etməkdir. Əziz valideynlər, xahiş edirəm yolumuzdan çəkilin. Keçilə bilməyən kimi görünən manelər qarşısında “əzilən” uşaqlar böyütməyinizə icazə vermək istəmirik. Bizi əzib keçmək istəyə bilərsiniz, ancaq çətinlikləri aşmaq bizim işimizin bir parçasıdır.
Mənbə: egitimpedia.com